Відео

ใช่ค่ะ ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกลำบากหรอกค่ะ เชื่อพ่อแม่อะ ดีที่สุด เพราะพวกเขาคือคนที่ไม่คิดทำร้ายเรา

มาเป็นfc.ใหม่ค่ะชอบมากช่องนี้หาดูหาฟังมานานพึ่งเจอคนบรรยายเสียงเพราะมากและชอบที่ไม่มีเสียงอะไรคลอรบกวนหมายถึงไม่มีการเปิดดนตรึคลอช่วงบรรยาย

มหาสมใจมตอบว่า ถ้ามันมืดแล้ว เราก็จะพักกันที่นี่ จากนั้นมหาสมใจก็มองไปรอบๆ เหลือกไปดูไอ่แก้วที่นั่งข้างๆ ตัวสั่นๆ มหาสมใจเลยถามว่า เองเป็นอะไรของเองว่ะไอ้แก้ว นายแก้วก็ตอบว่า เอ่อๆๆๆๆ (เสียงสั่น) เราจะนอนกันที่นี่ได้อย่างไรคับอาจารย์ นี่มันป่าช้านะ ดูสิ จากนั้น ทั้งพ่อผม และ มหาสมใจก็มองกันไปรอบๆ เห็นทั้งหลุมศพทหารตายเกื่อนบางศพที่ฟังไปแล้วแต่ด้วยความที่ว่าฝังไม่มิตยังเห็นเสื้อทหาร กับ สั่งของอวุตสงครามพ้นขึ้นมาจากดินอยู่เลย พร้อมทั้งยังมีศพที่พิ่งจะนำมาเผาใหม่ๆ ฝังสดๆเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ ทุกคนพากันตกใจ และ จากนั้น มหาสๆมใจก็พูดขึ้นว่า : “นอนป่าช้าดีกว่าบ้านร้างนะไอ้แก้ว” นายแก้วก็ตอบด้วยเสียงสั่นๆว่า “จะดีได้ไงล่ะพระอาจารย์ ผมไม่เอาด้วยหรอก ผมกลัวผี” ส่วนพ่อผมนั้นนั่งเงียบไม่พูดอะไรเพราะส่วนตัวพ่อไม่ได้เป็นคนที่กลัวผี ว่าแล้ว มหาสมใจก็พูดว่า เออๆๆๆ ถ้ากลัวไม่อยากนอน งั้นเราก็เดินต่อไปข้างหน้าแล้วกันเผื่อว่าจะมีบ้านให้เรานอนค้างคืน ว่าแล้ว ทั้งสามคนก็ลุกเดินไปต่อ พอเดินมาได้สักพัก ก็เจอกับวัดร้างเก่าๆ ที่มี ซากเจดีย์ปรักหักพังทั้งตัวหวัด ที่เป็นไม้ทั้งหลังก็มีส่วนหลังคาที่พังบ้าง แต่ก็พอจะนอนได้ ข้างในวัด มีพระใหญ่อยู่องค์นึง สูงปะมาณ 3 เมตร หน้าตักกว้างประมาณ 1-2 เมตร มหาสมใจเลยพูดว่า เอาล่ะนี่ก็ใกล้จะ1 ทุ่มแล้ว คืนนี้งั้นเรานอนนี่ละกันนะ พ่อผม ก็ตอบว่า ตกลงครับ เราจะนอนนี่กัน รุ่งเช้าเราค่อยเดินทางต่อ นายแก้วก็ตอบตกลงเหมือนกัน (วันนั้นเป็นวันคืนเดือนดับพอดี) ท้องฟ้ามืดสลัวๆ

พอพูดเสจ็จทั้งสามคนต่างพากันไปล้างหน้าจากโอ่งน้ำที่พอจะมีน้ำจากน้ำฝน (เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงฤดูฝน) หลังจากพากันล้างหน้าอาบน้ำเสร็จแล้ว มหาสมใจก็เอาหาหารออกมาจากถุงย่าม ทั้ง 3 ก็พากันกินข้าว กินเสร็จแล้วก็เข้านอน ในหอแจก (โบสถ์) ที่มีพระใหญ่ตั้งอยู่ ชึ่งได้นอนตรงหน้หระใหญ่ มหาสมใจนอนตรงขอบเบื้องข้ายมือ พ่อผมนอนตรงกลาง นายแก้วนอนข้างขวาสุด นอนในสาดเก่าๆ และ หมอนเก่าๆ ของวัดที่พอหลงเหลืออยู่บ้าง ตกกลางดึกมา พ่อผมได้ยินเสียงแปลกๆ เหมือนมีคนเอาไม้เล็กๆมาขีดถูกับฝาไม้ของวัด พ่อผมเลยเอามือไปสะกิดนายแก้วแล้วปลุกนายแก้วเบาๆ ว่า แก้ว ๆ นายแก้วตอบ หือ อะไรหรอ พี่สนทนเป็นไรหรอ พ่อผมตอบว่า นายได้ยินเสียงอะไรไหม ได้ยินเหมือนที่ข้าได้ยินหรือเปล่า นายแก้วก็ถามว่า เสียงไรหรอ พ่อผมพูดต่อไปว่า นายตั้งใจฟังสิ แล้วนายแก้วก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเอาไม้ขีดฝาไม้หลายอัน ที่ประกบกันเปนแนวดิ่งลงมาทางตั้ง และ จะมีเสียงดัง แต๋ก แต๋ก แต๋ก หลายๆทีช้าๆ ตามจังหวะของหน้าไม้ พอนายแก้วได้ยินอย่างนั้น นายแก้วก็พูดว่า น่าจะเป็นแมลงมั้งพี่ พ่อผมก็พูดว่า เออๆ งั้นนอนต่อ จากนั้นทั่งคู่ก็นอน โดยที่มหาสมใจนั้นนอนไม่รู้สึกอะไร แกเป็นคนหลับง่าย และ เนื่องจากด้วยความเพลียจากการเดินมาหลายกิโล พอพ่อ กับ นายแก้วฝอยหลับไป ก็มีเสียงดังมาจากข้างฝา คราวนี้ดังแรงกว่าเดิม และ เหมือนจะเร็วกว่าเดิม ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วพูดว่า ปลุก มหาสมใจเถอะ ทั้งสองเรียกมหาสมใจ มหาสมจ มหาสมใจ ตื่น มาฟังนี่หน่อย มหาสมใจ ลุกขึ้นมานั่งโพล้เพ้ สีตา แล้ว พูดว่าอะไรของพวกเองวะ ข้ากำลังหลับลึกเลย พ่อผมพูดว่า มหาสมใจลองฟังเสียงนี่สิ จากนั้นมหาสมใจก็ตั้งใจฟัง ทั้งสามได้ยินเหมือนกันหมด จากนั้นมหาสมใจก็ตะโกนถามออกไปว่า ใครน่ะ ทำอะไรข้างนอกหรอ พอพูดจบ เสียงก็เงียบไป

ชั่วครู่ ทั้งสามคนก็ยังคงนั่งฟัง หลังจากนั้นไม่นาน เสียงนั้นก็มาดังใกล้ๆอ้อมๆพวกเขาทั้งสามคน ที่นั่งตรงหน้าพระใหญ่ นายแก้ว พูดลั่นขึ้นมาว่า ชวยล่ะ นี่ไม่ใข่คนหรอกมหาสมใจ จากนั้นก็กอดพ่อผมอย่างแรงด้วยอาการสั่นๆ มหาสมใจพูดว่า อยู่นิ่งๆไว้ไอ้แก้ว พ่อผมนั้นนิ่งเฉย อาจกลัวอยู่บ้างแต่ด้วยความที่เชื่อมั่นในตัวมหาสมใจที่มีคาถาอาคมด้วย เลยไม่กลัวเท่าไหร่ สักพัก เสียงเดินอ้อมทั้งสามคนก็หยุต มหาสมใจเลยพูดไปว่า ท่านเป็นใครหรอ ต้องการอะไร มีอะไรให้เราช่วยไหม เสียงเดินนั้นเงียบลง สักพัก เสียงนั้นเงียบไป 1 นาที จากนั้น พ่อผมก็พูดว่า เสียงหายไปแล้วครับมหาสมใจ มหาสมใจก็ตอบว่า คงไปแล้วแหล่ะ เรารีบพากันนอนเถอะ รุ่งเช้าเราจะออกเดินทางกันต่อ ว่าแล้ว ทั้งสามก็พากันนอน พอเหลือบตาหลับไปไม่นานเท่าไหร่ จากนี้มีเสียงขนบูชาพระตรงฝั่งขวาของค์พระใหญ่ตก เสียงดัง เสียงเหมือน ทั้งขันแบน ทั้งจอกน้ำในแท่นบูชาตกกระแจกกระจายกัน แต่พอมหาสมใจเอาไฟฉายส่องไปที่หิ้งพระก็เหมือนเดิม ปกติดี พอปิดไฟฉายเสียงก็เงียบไป ทั้งสามยังคงนอนนิ่งไม่ได้หลับตา เพื่อติดตามดูสถานะการณ์ แต่แล้ว อยู่ๆก็มีเหมือนมือใหญ่ๆมาคว้าดึงตัวนายแก้วที่กำลังกอดเอวพ่อผมอยู่ ออกไป พ่อผมก็กระเด็นไปด้วยคน ทั้งสองกระเด็นไปประมาณหนึ่งเมตรคนละทิศละทาง มหาสมใจเห็นเป็นเช่นนั้นก็นั่งลงแล้วสวดคาถาอะไรบางอย่างพ่อผมไม่รู้

จากนั้นก็เอามือไปคว้าเทียนจากถุงย่ามหนึ่งอัน แล้ว จุด แสวงจากเทียนสลัวๆ พร้อมเรียกให้พ่อผมกับนายแก้วว่า สีทน แก้ว รีบพากันลุกเข้ามานั่งข้างๆข้า หลังจากสวดคาถาไปไม่นานเหต์การณ์ก็เงียบลง มหาสมใจเลยพูดว่า คงไม่มีไรแล้ว นอนต่อเถอะ จากนั้นทั้งสามก็ได้พากันนอน หลับไปสักพักคราวนี้ มีมือมาดึงท้าวพ่อผม ลากลงไปพ่อผมก็ร้องลั่น ช่วยด้วยครับมหาสมใจ มหาสมใจตื่นไวมาก พร้อมยื่นมือไปคว้ามือพ่อผม แล้วดึงกลับมานอนที่เดิม พร้อมบอกว่า จะส่งเสียงนะ ทำเหมือนไม่มีอะไร พ่อผมก็เงียบส่วนนายแก้วนั่ง นอนสั่นข้างๆ จากนั้น ผีตนนั้นก็เอามือมาลูบหัวมหาสมใจ สลับการการจับเท้าวไปมา มหาสมใจบอกว่า ไม่รู้หรอกนะว่าท่านเป็นใคร ผีดี หรือ ผีร้าย แต่หยุดเถอะพวกเรามาดี ไม่ได้มีเจตนามาทำลายข้าวของ หรือ ลักเล็กขโมยน้อยะไร เราแค่แวะมาพัก แต่ผีตนนั้นก็ไม่อยุดพร้อมเอามือมาตบที่หัวของมหาสมใจไปทีนึง ทั้งสามยังคนนอนนิ่ง ผีตนนั้นก็ทั้งหยิกติน และ ตบหัวมหาสมใจ สลับไปมา ระหว่างตีนกับหัว มหาสมใจ เลยค่อยๆจับจังหวะผีตนนั้น พอออกจากหัว แล้ว มหาสมใจก็ง้านตีนถีบไปหนึ่งที เสียงดังตุบ ผีตนนั้นหยุดไปชั่วคราว สักพัก ก็อาละวาดใหญ่ ทำสิ่งของข้างใจ จาน ชาม หม้อ ตกกระแจกกระจายเสียงดังเพี้ยงพ้าง แล้วก็กลับมาตบหาพ่อผม พ่อผมก็ร้อง โอ้ย ตบนายแก้วด้วย ทั้งพ่อทั้งนายแก้วก็เริ่มสั่นกลัว แต่ยังไม่ได้ลุกยังพากันนอนนิ่งอยู่ ผีตนนั้นสืบต่อตบมหาสมใจ สลับระหว่างเท้ากับหัวไปมา ระหว่างนั้นเอง มหาสมใจค่อยๆยื่นมือไปล่วงเอามืดใจย่ามที่วางข้างๆตนเอง ค่อยๆจับออกมา และ นึกถึงบางอย่างจากพระอาจารย์ใหญ๋ของท่ายเคยสอนไว้ว่า ถ้าผีทำร้ายให้นึกเสอมว่า มันจับตรังหัว แสดงว่ามันอยู่ตรงเท้า ถ้ามันจับตรงเท้าแสดงว่ามันอยู่บนหา นึกแล้ว พอผีตนนั้นมีจังหวะจับหัวมหาสมใจ มหาสมใจก็เอามีดที่ถือแนบลำตัวอยู่นั้นฟันไปที่ตรงเท้าที่ไม่ได้มีการสัมผัสใดๆ แต่เสียงดัง ตุ๊บ เหมือนฟันไปโดนอะไร แล้วเหตการณ์ก็นิ่งไปสักพัก ทันใดนั้น มีเสียงเหมือนคนร้องไห้ก้องๆมา หิหิหิ หิหิหิ เหมือนจะ หือๆนั่นล่ะครับ แต่เป็นเสียง หิหิหิ พร้อมสูบน้ำมูก น้ำตา แต่ทั้งสามก็ยังไม่ได้เห็นว่าเป็นอะไร มหาสมใจเลยลุกขึ้น แล้ว เหลือบหันเอียงข้างไปมองตรงหิ้งพระที่ตั้งอยู่มุมขวาบนของตนเองช้าๆ ปรากฏว่า เห็นเป็นพระตัวใหญ่ นั่งบนหิ้งพระ พร้อมมีเลือดบนใบหน้าหยดลงมาเป็นจังหวะ เลือดเยอะมาก คงเป็นเพราะจากคมมีดอาคมนั่น มหาสมใจมีสีหน้าตกใจชั่วครู่แล้วพูดว่า กระผมขออะภัยด้วยนะครับพระท่าน ที่ทำไปนั้นไม่ได้ตั้งใจ ผีพระเจ้าอาวาสนั้นก็เหลือกตามองมาที่มหาสมใจด้วยความคาดแค้น พร้อมกับพูดช้าๆว่า ออกไป ออกไป พวงเองออกไปจากวัดข้าเดี๋ยวนี้ จากนั้นผีพระนั้นก็หายแว็บไป

หลังจากนั้น ทั้งสามก็พากันนั่งแบบนั้นจนถึง 6 โมงเช้า พอรุ่งเช้า ตาวันช่องเข้ามาจากช่องฝาไม้ เข้ามาใน โบสถ์ ทุกคนก็รีบเก็บข้าวของ มหาสมใจก็เอาย่าม พ่อผมก็เอาเสื้อผ้าที่ห่อด้วยผ้าลายขาวม้าลายมากรุกขาวดำคาดขึ้นที่บ่า นายแก้วก็รีบจับเอาถุงเสื้อผ้า แล้วรีบออกจากวัดนั้นไป ระหว่างเดินนายแก้วก็พูดกับพ่อผมพรึมพรำอยู่ว่า จะไม่เอาอิกแล้ว จะไม่มาอิกแล้ว จะไม่นอนวัดร้าง บ้านร้างแบบนี้อิกแล้ว พ่อก็บอกว่า นั่นล่ะ นอนป่าช้าแต่แรกชะก็สิ้นเรื่อง ทั้งสามเดินห่างจากวัดไปไม่ไกลก็พบกับหมู่บ้านแห่งนุงและได้เล่าเรื่องราวเมื่อคืนให้ชาวบ้านฟัง เขาก็พากันบอกว่า วัดนั้นร้างมาหลายปีแล้วตั้งแต่โดนเครื่องบินรบทหารฟรั่งบ็อมระเบิดใส่ ทำให้สามเณร และ เจ้าอาวาส มรณภาพไป เจ้าอาวาสนั้น ชื่อ พระมหาบัว ที่ชาวบ้านมักจะพบเจอกันเป็นประจำเลยไม่กล้ามีใครเดินผ่าน พอทั้งสามได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกสงสารผีเจ้าอาวาส มหาสมใจเลยชวนชาวบ้านไปทำบุญอุทิศส่วนกุสลให้กับผีเจ้าอาวาส หลังจากนั้น ชาวบ้านแห่งนั้นก็สามาดเดินผ่านไปมาวัดร้างแห่งนั้นโดยที่ไม่ต้องเจอ และ ไม่ต้องกลัว นี่เป็นเรื่องเดียวที่ผมจำได้ และ คิดว่าเป็นเรื่องที่ทำให้ผมกลัว และ มักจะหลับไปก่อนพ่อเล่าจบทุกครั้ง หลังจากพ่อเสียไปเวลานึกถึงเรื่องนี้ทีไร ผมคิดถึงพ่อมากที่สุดเลยครับ ปัจจุบันผมอายุ 32 ปีแล้ว ถ้าหากทางช่องสามารถนำเรื่องนี้ไปทำเป็น Animation เล่าออกมาได้ ก็จะฟังทุกวันเลยครับ แทนคำเล่าของพ่อ